21 en een burn-out: “Ik wist niet dat ik zó uitgeput kon raken”

[Rogier]

Een drukke opleiding, een baan naast je studie en heel veel sociale activiteiten. Voor veel jongeren lijkt een overlopende agenda de gewoonste zaak van de wereld. Toch heeft een groot deel van hen last van stress en prestatiedruk. Het gevolg? Steeds meer jongeren komen thuis te zitten met een burn-out. Zo ook de 21-jarige Nina. Door haar drukke leven raakte ze overspannen. Ze vertelt hoe dit haar heeft kunnen overkomen en hoe ze ermee om heeft leren gaan.

"Een druk leven leek zo normaal. Ik studeerde International Business Management en ging vijf dagen per week naar school. Ik volgde zeven vakken en kreeg voor elk vak werk mee naar huis. Ook ging ik drie keer per week kickboksen en in het weekend deed ik het huishouden. Daarnaast had ik ook een eigen bedrijfje. Dat begon als een klein project, maar al snel was ik er 20 tot 30 uur per week mee bezig."

Ongemotiveerd

"Toen ik na de kerstvakantie weer naar school moest, merkte ik dat ik me daar steeds meer toe moest zetten. Een keer reed de bus voor mijn neus weg, dat gaf mij reden genoeg om niet naar de les te gaan, dus ben ik weer naar huis gelopen. Ik had totaal geen motivatie meer om naar de lessen te gaan. Omdat ik zo weinig naar school ging, was ik erg teleurgesteld in mijzelf. Het voelde alsof ik zelfs de simpelste dingen niet goed kon doen."

"Op de dagen dat ik niet naar school ging, studeerde ik thuis. Meestal merkte ik al vlug dat ik geen concentratie had, echt álles leidde me af. Hierdoor deed ik ook geen leuke dingen meer. Dat mocht niet van mezelf, omdat ik ook niets voor mijn opleiding had gedaan. Het voelde voor mij niet als vermoeidheid maar als luiheid en dus strafte ik mezelf."

 "Een deel van de prestatiedruk die ik voelde, kwam van mijn ouders vandaan. Die moedigden mij altijd aan om hard te studeren en te werken. Natuurlijk hadden ze het beste met mij voor, alleen werkten hun aanmoedigingen averechts bij mij. Hoe vaker ze het over mijn opleiding hadden, des te meer ik me ging afvragen voor wie ik de opleiding eigenlijk deed: studeerde ik voor mijzelf of voor mijn ouders?"

Diagnose

"Op een dag werden mijn klachten plots nog erger. Mijn humeur sloeg helemaal om. Ik kreeg last van oncontroleerbare huilbuien, lag 's nachts wakker en had hele donkere gedachten. Ik vroeg mij vaak af of het allemaal nog wel zin had, al was ik veel te bang om een einde aan mijn leven te maken."

 "De diagnose 'burn-out' kreeg ik na zes maanden. Ik zat toen echt op een dieptepunt, dus het was fijn dat de huisarts wist wat er aan de hand was. Een burn-out had ik zelf nooit verwacht. Ik had er weleens van gehoord, maar het leek meer iets voor mensen met een fulltime baan en een groot gezin."
"Ik denk dat mijn burn-out tot stand is gekomen omdat ik te veel deed en te weinig rust nam. Door mijn drukke schema had ik veel frustraties en bleef ik ze maar opkroppen en negeren. Dat is nooit een goed idee. In die tijd had ik ook niet door hoevéél ik eigenlijk deed. Als ik alles nu opnoem, dan snap ik wel dat ik overspannen raakte."

De buitenwereld

"Nu is mijn kijk op het fenomeen 'burn-out' veranderd. Voordat ik er zelf last van had, vond ik dat overspannen mensen alleen maar zeurden. Een burn-out klonk als iets voor luie mensen, of mensen die gewoon een weekje op vakantie moeten. Ik wist niet dat je dagelijks zó uitgeput kan zijn. Nu merk ik zelf pas hoeveel onbegrip er is. Mensen vinden dat ik me aanstel of geloven het gewoon niet."

Meer rust

"Inmiddels heb ik geleerd om nee te zeggen en meer rust te nemen. Dat wil ik andere jongeren ook meegeven, zodat die een burn-out kunnen voorkomen. Ik raad daarom iedereen aan om altijd dicht bij jezelf te blijven. Ik ben gestopt met mijn opleiding en doe nu alleen nog wat ik echt zelf wil. Luister ook goed naar je lichaam. Vaak heb je al symptomen, maar negeer je ze of krop je je gevoelens op. Uiteindelijk zal die stress er toch uit moeten, dus hoe eerder je dit oplost, hoe kleiner de kans is dat je uiteindelijk ontploft en overspannen raakt."

[Geneviëve]

Ik heb dat ook gehad net voor mijn 22e alleen de dokter kon me niet helpen en geloofde me niet.

[Michelle]

Wat heftig Genevieve. Hoe is het op dit moment met je? Heb je uiteindelijk wel de hulp gekregen die je nodig had?

[Michelle_]

Ik (25) ben zelf net genezen en dokter geloofde me ook niet! Verhaal heel herkenbaar en ga het delen aan naasten!

[Michelle]

Mooi dat je het verhaal gaat delen Michelle! Wat fijn dat jij nu genezen bent. Heb je uiteindelijk wel hulp gekregen van de arts?

[Nanda]

Hallo

Ik heb zelf in 2011/2012 een burn-out gehad!

Ik wist niet wat voor en achter was!

Gelukkig ben ik met een goede psycholoog voor 1 jaar in behandeling geweest en dit heeft zeker geholpen!

Ben doorverwezen via mijn huisarts...

Loop nu bij Ggz om wat trauma's te verwerken en een burn-out te voorkomen!

soms is het voor mij (chronisch zieke) moeilijk om me grenzen aan te geven en vooral ga ik er zelf overheen.

Zo ben ik in de burn-out gekomen.

[Eva S]

@Nanda  Fijn om je hier weer te zien! 
Mooi dat je ook jouw verhaal hier deelt. Goed om te lezen dat je nu je weg weet te vinden, zeker omdat je nu therapie krijgt om een burn-out te voorkomen. Je hebt het over het aangeven van je grenzen. Dat is een goede tip! Heb je nog andere tips om te delen? 

[Nanda]

@Eva S

Ja als ik even de tijd en zin heb gluur ik even om het hoekje hihi

Wat ik als tip nog kan meegeven..uhm ff denken hoor

Soms ligt een burn-out dieper en heeft diegene ook vroeger nare dingen meegemaakt.. dit hoeft niet altijd het geval te zijn..

Ik heb toen 4 sessies EMDR gehad..wat ook bij het verwerken van trauma/burn-out geholpen heeft.

[Eva S]

@Nanda Leuk dat je af en toe om het hoekje komt gluren! Altijd welkom  

[Sashazk]

Je kunt niet echt genezen van een burn-out. Zal wel komen door de zg methylering van je DNA, erdoor. Weet daar te weinig van.

Ermee, een beetje uitkomen en ermee leren leven. Dat wel.  Maar de volgende zal op de loer liggen. Even een beetje meer stress dan normaal en je hoofd loopt vol en val je weer in dat gat. 

Bij mij was het een jeugdtrauma, denk ik die me gevoelig maakte ervoor en kreeg de ??? eerste???echte burn-out rond 50 j.  Die ging nog redelijk weg met veel sporten en minder werken. Maar degene daarna, zo'n 5-6 jaar later was bijna fataal en maanden heb ik niets gedaan, geen zin in niets.  Af en toe een dip had ik wel voor m'n 50-ste, maar schonk er misschien te weinig aandacht aan.

Nu zo'n 10 j later, voel ik het aankomen. Kan de stress niet altijd voorkomen, maar wel me aanpassen erop. Dus blijft het bij korte periodes van weinig doen en over laten waaien. En het gevoel daarbij dat het overwaaien kan. 

Kan er een boek over vol schrijven, maar ga dat niet doen. Heb geen zin om over m'n eigen nare zaken hierin te schrijven.   

Kan iedereen maar één raad geven: Pas op voor stress. 

[Rogier]

Beste @Sashazk, ontzettend bedankt voor het delen van je persoonlijke ervaring. Heftig zeg! Goed om te lezen dat je gaandeweg hebt geleerd beter om te gaan met de dingen die jou stress geven. Voor jou is dat dus vooral loslaten totdat de rust terugkeert? Heb je nog andere tips voor mensen die met stress zitten, of hoe die te voorkomen?

Groet,

Rogier

[PSashazk]

Ik heb een hond en kan zeggen dat die een grote steun was tijdens de burn-out, want je moet eruit en blijft onder de mensen.  Het doen van iets is een probleem, je weet dat je bepaalde dingen eigenlijk moet doen en je kijkt er naar en later denk je zoiets als: had ik het maar gedaan enz enz. Dat doen van iets, die drempel is heel lastig. 

Voor de rest kijk ik niet meer naar "te enge??" films en ook het journaal niet meer. Krant heb ik ook weg gedaan. Kortom al die spanningsdingetjes afgestoten.  En andere mensen alleen helpen als er een wederdienst is, dus zeg vaker nee. Wel met uitleg natuurlijk anders snappen ze het niet.  

Kortom simpeler leven en dat is nog ingewikkeld genoeg. 

[Eva S]

Hoi PSashazk. Wat mooi om te lezen dat je hond een grote steun is geweest tijdens de burn-out. Ik kan het me goed voorstellen. Nu ben ik wel benieuwd naar je hond!

Goed ook om je tips te lezen, zoals het afsluiten van 'spanningsdingetjes' en vaker nee zeggen. 

[PSashazk]

Toch verbaas ik me er over als ik dan lees dat mensen van een burn-out zijn genezen. Dat kan nauwelijks, lijkt me. De grens tussen overspannen en burn-out lijkt me ook lastig te stellen. 

Er mee omgaan ok en misschien de scherp(st)e kantjes wat weg halen via therapie, maar dat is nog altijd geen genezing. Geeft wel weer wat vreugde in het leven.

Na een burn-out sta je niet meer zo onbevangen en flexibel in het leven. Tenminste ik niet, maar op de één of andere manier wil je wel verder leven. 

Vond de dag-opvang (ca 3 mnd) van het AMC fantastisch, op een paar kleine dingen na.  

Was zeker de basis van een soort van herstel. 

@Eva,  mijn hond, nu ca 3 j, zou je zeker in je hart sluiten. 

[Michelle]

Misschien is het voor sommige mensen ook het gevoel van genezing? Dat ze in elk geval niet meer de klachten hadden die ze tijdens een burn-out hadden. Of echt genezen mogelijk is weet ik eerlijk gezegd niet. Voor jou voelt dat in elk geval niet zo begrijp ik. 

Wat goed dat een dag-opvang in het AMC jou zo goed geholpen heeft. Wat is zo'n dag opvang precies PSashazk? 

[Nanda]

Ik denk ook dat iedereen anders in mekaar zit.

Misschien dat het op de achtergrond mee zeurt

Ik zelf dacht dat ik genezen was van mijn burn out..maar ook niets is minder waar!

Ik zit nu weer in een soort gelijk geval en dan iets heftiger.

Dag-opvang lijkt voor mij nu iets te heftig.. ik volg binnenkort wel een ITP therapie.. daar ooit van gehoord?

[PSashazk]

Die dagopvang is niet heftig, eigenlijk heel relexd en duurt ca 3 maanden, van Ma t/ Vr. En werd betaald door de verzekering, ook niet verkeerd.

Zit ongeveer zo in elkaar:

Je begint om ca 10:00 uur, met koffie enz. en een kwartier later is er een kort welkomspraatje van een arts of begeleider. Kan over van alles gaan, dagprog. of welkom nieuwe kliënten enz.

Maar ook tijdstippen/uitnodigingen voor een individueel gesprek met een arts of begeleider, voor het komende uur.

De anderen hebben dan even vrij en kunnen spelletjes gaan doen of lezen (er is zelfs een heuse bibliotheek) of gewoon wat praten met elkaar enz.

Ergens op die dag worden er altijd ontspanningsoefeningen gedaan, meestal in gedempt licht.

Zo tegen 12:00 uur haalt de corveeploeg (2 mensen) een zeer uitgebreide lunch, die ook door hen samengesteld is ism de rest v/d ploeg, dekt de tafel enz. . Ca 16 mensen was de groep. Na het eten is het afwassen en bestellingen opnemen en doorgeven voor de volgende dag. Bij ons waren er 2 groepen, die min of meer gescheiden waren. 

s'Middags is er tijd voor een wandeling in de omgeving van 60-90 min. voor die mensen die dat willen en geen andere afspraken hebben. Ook een thee-pauze zelfs. 

Soms zijn er ook lessen over medicijnen en hoe om te gaan met burn-out enz. Maar ook handenarbeid en groepsgesprekken over je vorderingen. Soms vertel je over jezelf, als je dat aankan. Of krijg je een opdracht om thuis te doen, wat niet altijd lukt, maar ook dat is geen probleem.

Er zijn wat vaste afspraken met verschillende therapeuten enz., door de week. 

Wij konden ook in de tuin zitten en daar roken, maar er is (was?) ook een rookkamer. 

Soms kwam je ook echt ernstiger gevallen tegen, want er loopt vanalles door elkaar en je was vrij om bijna overal te komen in het gebouw, behalve de gesloten afd. Had je een vraag, dan was daar vrijwel altijd tijd voor, of je maakte een afspraak.

Zo om de 14 dagen waren er wisselingen in je groep. Meen dat er dan 4 weggingen en er weer 4 nieuwe bijkwamen. Je kon dus ook vragen hoe het was geweest aan mensen die er al langer waren.

En eigenlijk is er nergens dwang, maar wel structuur en dat laatste vond ik heel belangrijk.

Moet zeggen dat het mij zeer geholpen heeft en er met plezier aan terug denk.

Zo ongeveer dus, zal wel niet volledig zijn, want het is alweer ca 10 jaar geleden.  

Als er nog vragen zijn, dan zie ik dat wel. En van ITP weet ik niets.